Sinds een paar jaar hebben we de traditie om van de laatste KNSB-uitwedstrijd een feestje te maken. Al vroeg in het jaar boekten we dus een villa voor een weekendje in Hillegom voor de laatste wedstrijd tegen Kennemer Combinatie 2. Toen waren we nog in de veronderstelling dat dat een match zou zijn waar waarschijnlijk niet veel op het spel zou staan. Zowel wij als het team van KC behoren tot de sterke middenmoters die in een goed seizoen zelfs outsiders kunnen zijn voor de titel in de 2^e klasse. Grote kans dus dat die laatste ronde een mooie gelegenheid was om een heel weekend te feesten. Dit seizoen liep het alleen allemaal anders. Elke ronde was weer strijden, nagelbijten en helaas vaak de uiteindelijke hartverzakking en een 4.5-3.5 nederlaag. In dit unieke seizoen waarin een versterkte degradatie plaatsvond leek de degradatie onafwendbaar…

Maar in de laatste paar rondes hadden we ons gelukkig een beetje herpakt en daardoor hadden we nu nog een laatste kans. Het was eigenlijk heel simpel: KC2, dat ook een teleurstellend seizoen had, moest minstens 4-4 spelen om te handhaven en wij moesten 4.5-3.5 winnen. Helaas voor ons was hun eerste team al kampioen geworden… In de Meesterklasse! Dat betekende dus dat ze dit keer geen sterke spelers uit het 2^e zouden hoeven laten invallen in hun eerste team en waarschijnlijk flink sterk zouden opkomen.

We moesten dus tot onze tanden bewapend zijn voor deze strijd. Dat begint natuurlijk allemaal met een gedegen voorbereiding.

Gelukkig bood onze villa de nodige inspiratie. In de Romeinse sferen kwam het strijdveld voor de komende dag al gauw op tafel en de wapens werden geslepen. De tegenstanders van KC2 werden in de voorbereiding één voor één naar de slachtbank geleid. Daarna werd er nog even uitgerust in de thermen van Hillegom (Een bubbelbad in het midden van één van de slaapkamers dat in de volksmond ook wel aangeduid werd als ‘het pornobubbelbad’) en gingen we na een gezellige avond optimistisch naar bed. Met zo’n voorbereiding moest het wel een succes worden toch?

Op zaterdagochtend waren daar toch wat twijfels over. Er bleek in onze villa namelijk naast de Romeinse invloeden ook sprake van Spartaanse omstandigheden. Ondergetekende had eigenlijk geen oog dicht gedaan in de niet erg comfortabele bedden en toen ik mijn teamgenoten informeerde dat ik me ‘voelde alsof ik was overreden door een vrachtwagen’ werd er vanuit verschillende hoeken instemmend geknikt.

Ook de opstelling van KC2 gaf ons niet meteen reden tot optimisme. Zoals verwacht hadden ze geen van hun sterke spelers afgestaan aan het eerste team en deed zelfs hun sterke jonge schotse invaller met FM-titel weer eens mee. Al met al was daar een duidelijk ratingoverwicht van ruim 50 punten bij de tegenstander. Omdat we daar rekening mee hadden gehouden traden aan in de volgende ‘tactische’ opstelling.

1. Etienne (wit)
2. Marcella
3. Stefan
4. Erik
5. Matthijs
6. Joost
7. Luuk
8. Tijmen

Achter het bord ging het gelukkig al snel aardig de goede kant op. Hoewel we eigenlijk nergens een van onze op de avond daarvoor voorbereide varianten op het bord kregen zagen de openingen er overal solide uit. Zelf was ik zodra ik achter het bord zat eigenlijk toch vrij snel in de zone. Ik werd daarin zelf geholpen op door mijn tegenstander (de schotse FM Murad Abdulla) die een rare opening speelde en op zet 15 al in diepe tijdnood zat.

Ook onze Erik kwam al snel goed te staan tegen Lennart Dek, hun op rating tweede sterkste speler. Hij offerde een dame voor een toren, een paard en 2 pionnen en had een prachtige pionnenketen. Twee goeie kansen tegen hun beste spelers dus en op de andere borden leek de strijd allemaal aardig gelijk op te gaan.

Enkele uren later waren de eerste stofwolken opgeklaard. Ik won op bord 1 met mijn gebruikelijke tactiek: snel veel actieve zetten doen, niet te veel uitrekenen en wachten tot mijn tegenstander een fout maakt. Erik had helaas verloren. Zijn tegenstander creëerde tegenspel met h4-h5-h6 en Erik verzuimde om de opmars op tijd te stoppen. Daarna was de stelling praktisch niet meer te verdedigen.

Gelukkig was er ondertussen nog een andere mooie overwinning voor ons binnen gehaald. Marcella was de wat spottende begroeting ‘Marcella op bord 2?!’ van een van de clubgenoten van Kennemer Combinatie tijdens de partij niet vergeten en speelde een goede partij tegen de sterke jeugdspeler Gillian Honkoop. Net toen hij zijn stelling leek om te zetten tot een voordeel maakte hij een fout en in de counteraanval ging ze dwars door zijn centrum heen. 2-1 voor Veenendaal!

Vanaf dat moment begon de spanning toe te nemen. Het was duidelijk dat het bij Luuk remise zou worden en Matthijs had een duidelijk verloren stelling. Dan bleven daar Joost (een iets beter eindspel), Stefan (een verloren eindspel met remisekansen) en Tijmen over. Alles wees erop dat het weer een dag was die op een halfje beslist kon worden!

Omdat Joost nog bezig was had ik de eer om als reserve teamleider te fungeren en Tijmen advies te geven toen hij naar me toen kwam. Hij stond een kwaliteit voor, maar zijn tegenstander probeerde eeuwig schaak te geven. Moest hij met 2 minuten op de klok plus increment dat gewoon accepteren? Of was zijn overwinning nodig en moest hij een risico nemen? Mijn gevoel was dat een punt van Tijmen nog wel eens heel belangrijk kon zijn dus ik zei dat het voor het team nodig was dat hij doorspeelde.

Een kwartiertje later zag het er een stuk rooskleuriger uit: Luuk had remise gespeeld (2.5-1.5) en Matthijs had met een smerige truc een stuk gewonnen! Nu had hij een loper en een koning tegen 2 pionnen en met de beste zetten zou dat net remise kunnen zijn. Ook Stefan leek dichter bij remise te komen. Tijmen was ondertussen heel professioneel tijd aan het winnen door driehoekjes te lopen met zijn koning waarbij hij zonder drie keer te herhalen de optie van een zetherhaling openhield.

Maar Tijmen had niet eeuwig de mogelijkheid om ‘niks te doen’. Hij moest nu de keuze maken. Of voor remise gaan of enkele bruggen verbranden en de koning naar c1 marcheren? Hij kwam naar mij en ik stond met mijn mond vol tanden.  “Ja remise mag voor het team, het is misschien genoeg maar het is spannend. Ik kan niet garanderen dat we dan winnen.” Natuurlijk niet wat Tijmen wilde horen met twee minuten plus increment op de klok, maar hij ging maar weer volle focus achter het bord zitten.

Toen begonnen de uitslagen te komen. Stefan wist het halfje binnen te slepen maar Matthijs miste helaas zijn eenmalige kans om remise te pakken. 3-3 dus. Joost had gelukkig ondertussen zijn plus uitgebouwd naar een duidelijk voordeel en het leek een kwestie voor tijd voordat hij won. De winst was binnen dus? Tijmen hoefde namelijk alleen nog een halfje te pakken?

Niet zo snel! Tijmen had ondertussen besloten zijn lot in eigen handen te nemen. De koning liep het hele bord over en belande via b5-c6-b6-a5-a4-b4-a4-b5-c4-d3-c2-a1-b2 op a3! Wit had echter een vrijpion waarmee hij ondertussen was gaan rennen en Tijmen zelf had na het ambitieuze Pe1!? Van zijn tegenstander ook geen eeuwig schaak meer. Na 30 zetten in tijdnood en vol adrenaline ging het dan dan ook mis.

Hier is het ‘simpele’ De4 waarschijnlijk voldoende voor de overwinning. Na al zeker 30 zetten in tijdnood dacht Tijmen alleen hier de partij te eindigen met het concrete 70…d4? 71. a6 d3 72. Pxd3 Dxd3 en zwart wint simpel. Helaas heeft wit na 70…d4? 71. a6 d3 72. De3! En zwart kan niet meer doorlopen en staat verloren.

In plaats daarvan deed Tijmen na 70…d4? 71. a6 Tc7 en ging hij met de koning teruglopen. Maar het kwaad was al geschied. Zelfs de overwinning van Joost (4-3!) kon ons niet in de feeststemming brengen want de stelling was verloren en de koning van Tijmen werd weer het hele bord over gejaagd.

Daar stonden we dan. Een stuk of 30 schakers met ingehouden adem in oorverdovende stilte in een klein zaaltje. Alles hing hiervan af. Zou Tijmen nog weten te ontsnappen? Of zou zijn tegenstander dan toch het allesbepalende punt pakken en Veenendaal in plaats van KC2 naar de derde klasse sturen? Zijn tegenstander begon te denken. Acht minuten… vijf, twee… Zou hij het dan toch niet af kunnen maken? Zouden we dan toch nog handhaven?

JAAAAAAAAA!!!!! Hij deed het. De ultieme ontsnapping. Na een partij met 29 koningszetten waarbij Tijmen van e8 naar a8 naar c1 en weer terug naar a7 wandelde, liep de tijd van zijn tegenstander weg en pakte hij de allesbeslissende overwinning. 5-3 en ons team mag volgend jaar in de Tweede Klasse blijven.

Van de rest van het weekend kan uw verslaggever zich weinig herinneren. Ik kan u wel garanderen dat de winnende gladiatoren in Romeinse stijl op de sofa druiven werden gevoerd en dat enkele nu al legendarische partijen uitgebreid nabesproken zijn. Ook is er in de thermen van Hillegom tot in de late uurtjes (en met enkele alcoholische versnaperingen) naar het Candidates toernooi gekeken.

Veni, Vidi, Vici!

-Etienne