Veenendaal 1 is kampioen! Komend jaar promoveren we daardoor naar de eerste klasse – zeg maar de keukenkampioendivisie van het schaken. Waar we dit jaar uitblonken op het schaakbord zijn we wat minder consequent geweest met de verslaggeving. Daarom is dit eigenlijk een verslag van alles tegelijk!
Waar we vorig seizoen ternauwernood de degradatie ontliepen, hadden we dit jaar vanaf het begin hogere aspiraties. Met John en Mees kregen we namelijk twee spelers erbij die erg goed in de groep liggen en ook nog een beetje kunnen schaken. En wat een seizoen werd het voor beide spelers: John werd met 7 uit 9 topscorer van de klasse en ook Mees was met 6,5 uit 8 een van de smaakmakers.
Ikzelf kon ze trouwens ook een beetje verwennen met veel witbeurten door zelf alles met zwart te spelen. En dat beviel eigenlijk prima, al kwam op een gegeven moment de klad er een beetje in. Dat begon in ronde 4 tegen ASV. Ik speelde een fantastische partij en kwam een vol stuk voor, maar trapte daarna met open ogen in een remisewending. Tegelijkertijd hadden Mees en Erik gewonnen stellingen verblunderd en speelde Tijmen een partij die zo slecht was dat hij er nog steeds commentaar over moet aanhoren. Dus verloren we een wedstrijd die prima 7-1 had kunnen worden met 3,5-4,5.
Dat was even een tegenslag, maar al snel pikten we de draad weer op. We wonnen met wat moeite van ASA en rekenden, in nieuwe aangeschafte teamhoodies, redelijk simpel af met CSV. Shoutout naar Bekker hier, die het hele seizoen de sterren van de hemel speelde maar hier in een lekkere goedkope pattruc trapte. Verder een (oprechte) shoutout naar Cath, Nico en Erik (voor deze ronde uitgeloot) die kwamen supporteren en meechinezen (Waarschijnlijk onze slechtste beslissing dit seizoen. Chinees in Capelle – not even once!).
De kraker tegen onze grootste concurrent KiNG deed me in sommige opzichten denken aan de wedstrijd tegen ASV. Mijn rol was in ieder geval voorspelbaar: gewonnen staan, een simpele truc over het hoofd zien, en nog net wegkomen met remise. Deze keer pakte de rest echter beter door, en na een uur of vijf had Matthijs het Match- en Championshippoint op zijn schoen. Helaas kwamen daar ook de nodige kampioensbibbers bij kijken – waardoor Matthijs zich dit seizoen in goed gezelschap van een paar Amsterdammers bevindt. Een remise-eindspel ging verloren en de feestkleding kon weer de kast in. Wel moet ik zeggen dat het afsluitend diner bij de speelzaal – samen met spelers uit team 1,2,3 plus voorzitter, scheids, en supporters – alweer een hoop goedmaakte.
Er was echter geen paniek, vooral niet na de verrassend makkelijke overwinning in Venlo. Matthijs zei ondertussen zelfs dat het eigenlijk beter was dat ie de partij tegen KiNG nog verloor, ‘want in de slotronde kampioen worden is zoveel leuker’.
Tegen degradatiekandidaat RSR Ivoren Toren zou een gelijkspel waarschijnlijk volstaan, maar om dat zeker te weten reisde een spion af naar Woerden om de bewegingen van de vijand in de gaten te houden. Deze spion – laten we hem 007 noemen – had trouwens iets weg van een dubbelspion, want uit het verslag van Woerden bleek dat zij ook op de hoogte waren van onze tussenstand ;). Ook in Rotterdam lieten de Veenendaalers zich trouwens van hun beste kant zien: er kwamen een stuk of zes supporters naar Rotterdam, inclusief oud-barman Marc.
De wedstrijd zelf werd nooit echt spannend. We stonden snel met 4-1 voor en daardoor had ik de eer om het beslissende halfje aan te bieden. Vervolgens wonnen ook Tijmen en John nog vanuit bedenkelijke stellingen, waardoor het feest compleet was!
Daardoor krijgen we volgend jaar misschien wel prachtige uitwedstrijden naar plekken als Blerick en Sas van Gent. Verder bestaat de kans dat we een echte derby op het menu krijgen als we bij Wageningen in de poule komen. Kortom, genoeg om naar uit te kijken. Bedankt supporters, bedankt 007, en tot volgend jaar!
– Joost Offringa